Η εθνεγερσία του 1821 αποτελεί χωρίς καμιά αμφιβολία τον μεγαλύτερο ιστορικό σταθμό
του νεότερου ελληνισμού.

Την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου επέλεξε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να ανυψώσει
το λάβαρο της επανάστασης στην Αγία Λαύρα. Έκτοτε πέρασαν 203 χρόνια γεμάτα προκλήσεις,
ανηφοριές, δυσκολίες, κακουχίες αλλά και επιτυχίες γεμάτες Ελλάδα.

Στον απόηχο της 25ης Μαρτίου ο Κυπριακός Ελληνισμός τιμά και μνημονεύει το έπος της ΕΟΚΑ.
Με θρησκευτική ευλάβεια τιμούμε σήμερα τη γενιά του Αυξεντίου και του Μάτση που ζουν αιώνια
ελεύθεροι στα Φυλακισμένα Μνήματα. Τιμώντας και μνημονεύοντας τις δύο επετείους οφείλουμε
να εστιάσουμε την προσοχή μας στη μέγιστη ενότητα. Ενότητα όλων των δυνάμεων του Ελληνισμού.

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Σε μια περίοδο που η Τουρκία αποθρασύνεται και αυξάνει τη ρητορική και την επιθετικότητα της τόσο στο Αιγαίο όσο και στην Κύπρο, δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος για αδράνεια και εφησυχασμό.

Χρειάζονται έργα και δράσεις στα πλαίσια της αλληλεγγύης, της συναντήληψης και της ενότητας.
Το κυπριακό ως το κορυφαίο πρώτο εθνικό ζήτημα, (καθ’ ομολογίαν όλων των Ελλήνων πρωθυπουργών), βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο και οριακό σημείο.

Η Κύπρος χρειάζεται την Ελλάδα και η Ελλάδα χρειάζεται την Κύπρο, που αποτελεί την ακριτική
πόρτα της Ευρώπης προς την Ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.

Οι δύο χώρες, υπό την ιδιότητα του πλήρους μέλους της Ε.Ε. οφείλουν να αναβαθμίσουν σε όλα τα επίπεδα τη μεταξύ τους σχέση και συνεργασία και να απαιτήσουν από την Ενωμένη Ευρώπη
ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια, στήριξη και προστασία.

Άλλωστε για να μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να παραμένει υγιής και ενωμένη είναι αυτονόητο πως, οφείλει να παρέχει στα κράτη μέλη της έμπρακτα όλα τα πιο πάνω.

Η υλοποίηση αυτής της διεκδίκησης αποτελεί την καλύτερη μνημόνευση του έπους του 1821
που έδωσε φως, γνώση και ελπίδα σε όλη την ανθρωπότητα. Ομοίως και του έπους του 1955 που
δίδαξε ήθος, αξιοπρέπεια και διεκδίκηση.

Και κάτι τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό: Η σημερινή Ευρώπη οφείλει να μιμηθεί τους Ευρωπαίους φιλέλληνες της τότε εποχής, οι οποίοι αναγνωρίζοντας την προσφορά των Ελλήνων στον πολιτισμό βοήθησαν έμπρακτα την Ελληνική Επανάσταση, (π.χ. Λόρδος Βύρων, Σανταρόζας, Δεριγνύς, Βίκτωρας Ουγκό κ.α